Biografia

„Ksiądz Sopoćko już od najmłodszych lat swego życia okazywał wyraźne pragnienie zdobywania wiedzy. Obdarzony umysłowymi uzdolnieniami chłonął wiedzę, choć zewnętrzne okoliczności (zubożenie rodziców, ograniczenia administracji carskiej) bardzo często utrudniały mu do niej dostęp” – pisał ks. prof. Henryk Ciereszko. Przyszły błogosławiony urodził się na Wileńszczyźnie. W Wilnie rozpoczął czteroletnie studia w seminarium duchownym. Naukę mógł kontynuować dzięki zapomodze przyznanej mu przez rektora. Święcenia kapłańskie otrzymał 15 czerwca 1914 r. 

Doktorat i habilitacja

Po kilkuletniej pracy duszpasterskiej ks. Sopoćko podjął dalsze studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego oraz w zakresie pedagogiki. Dodatkowo jeszcze uczęszczał na wykłady z prawa i filozofii. Po obronie pracy magisterskiej przyszedł czas na doktorat. Dysertację ks. Sopoćko pisał pod kierunkiem profesora Franciszka Jehliczki w katedrze teologii moralnej UW. Dotyczyła ona problematyki etycznej rodziny na tle prawodawstwa cywilnego. Po obronie doktoratu został zatrudniony na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Pracując nad habilitacją uczył się – z powodzeniem – języków obcych: niemieckiego, angielskiego i francuskiego. Habilitował się w 1934 r. na Uniwersytecie Warszawskim. Pracy dydaktyczno-naukowej oddawał się aż do II wojny światowej. Pozostawił po sobie liczne publikacje.

Apostoł Bożego Miłosierdzia

Poza pracą naukową i dydaktyczną kapłan był spowiednikiem zakonnic ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Wilnie. Tam spotkał siostrę Faustynę Kowalską. To właśnie jemu zakonnica zwierzyła się ze swych doświadczeń i żądań stawianych przez Jezusa. Wizje s. Faustyny zmobilizowały ks. Sopoćkę do głębszego zainteresowania się prawdą i kultem Bożego Miłosierdzia. Dzięki jego staraniom w 1934 r. powstał w Wilnie pierwszy obraz Najmiłosierniejszego Zbawiciela (Miłosierdzia Bożego), namalowany przez Eugeniusza Kazimierowskiego według wskazówek s. Kowalskiej, jakie otrzymała od Jezusa w czasie osobistych objawień. Ks. Sopoćko opracował również i rozpoczął kolportaż modlitw do Miłosierdzia Bożego. W czasie okupacji niemieckiej, aby uniknąć aresztowania, musiał ukrywać się w okolicach Wilna. W 1941 r. został założycielem zgromadzenia zakonnego Sióstr Jezusa Miłosiernego. Gdy Seminarium Duchowne w Wilnie wznowiło działalność, wykładał w nim aż do jego zamknięcia przez władze radzieckie. Ponieważ groziło mu aresztowanie, wyjechał w 1947 r. do Białegostoku, gdzie w seminarium wykładał pedagogikę, katechetykę, homiletykę, teologię pastoralną i ascetyczną. Uczył też języków łacińskiego i rosyjskiego. W latach 50. zorganizował szereg kursów katechetycznych dla zakonnic i osób świeckich, a także wykłady otwarte o tematyce religijnej przy parafii farnej w Białymstoku. „Zdobywający coraz większą popularność kult Bożego Miłosierdzia napotykał spore trudności ze strony teologów i władz kościelnych. Powiązanie tego kultu z objawieniami prywatnymi s. Faustyny Kowalskiej doprowadziło w 1958 r. do  wydanego przez Kongregację św. Oficjum zakazu szerzenia tego kultu w formach podanych przez zakonnicę. Ks. Sopoćko starał się te trudności przezwyciężyć biblijno-teologicznym pogłębieniem i uzasadnieniem tego kultu. Skutkiem tego wysiłku było mnożenie się publikacji na ten temat w czasopismach teologicznych oraz w formie oddzielnych traktatów dogmatyczno-liturgicznych” – pisał ks. prof. Józef Zabielski. W 1962 r. spowiednik s. Faustyny Kowalskiej przeszedł na emeryturę, ale do końca swych dni uczestniczył aktywnie w życiu diecezji, pracował naukowo i publikował.