Biografia

Urodził się w rodzinie inteligenckiej i tradycje te kontynuował przez całe swoje życie. Ukończył gimnazjum matematyczno-przyrodnicze im. A. Witkowskiego w Krakowie, a w 1935 r. wyższe studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej, uzyskując stopień inżyniera chemika. Już w trakcie studiów pracował na stanowisku starszego asystenta prowadząc działalność badawczą. 

Sprawny menadżer 

Podczas II wojny światowej działał w szeregach Armii Krajowej. Redagował biuletyny Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej, a także brał udział w walkach partyzanckich w rejonie Pińczowa. Był żołnierzem 120. Pułku Piechoty 106. Dywizji „Tysiąca”. Po zakończeniu działań wojennych, w 1945 r. został pełnomocnikiem rządu ds. odbudowy przemysłu cementowego na Opolszczyźnie. Zapisał się do PPR, a następnie PZPR. Pracował przy uruchomieniu cementowni „Proszowice”, następnie został jej dyrektorem. Odbudował też zniszczoną fabrykę cementu w Nowej Wsi Królewskiej, wprowadzając trzecią linię produkcyjną. W końcu otrzymał nominację na dyrektora technicznego Zjednoczenia Fabryk Cementu w Sosnowcu, gdzie przeprowadził szereg udoskonaleń technologicznych, co w efekcie doprowadziło do zwiększenia produkcji cementu. Jego zaangażowanie i pomysłowość zostały docenione przez władze PRL. W 1951 r. został powołany na wiceministra Przemysłu Lekkiego. Był pierwszym organizatorem i kierownikiem powstałego dwa lata później Ministerstwa Przemysłu Materiałów Budowlanych. „W tym czasie, dzięki jego operatywności i z jego inicjatywy, nastąpił dynamiczny rozwój przemysłu materiałów budowlanych. W tych trudnych powojennych latach dał się poznać jako prężny, operatywny i energiczny menadżer, którego działalność niezwykle korzystnie wpłynęła na rozwój przemysłu budowlanego” – podkreślał Hieronim Sieński.

Naukowiec i dydaktyk 

Równolegle z pracą w przemyśle i działalnością polityczną był aktywny na polu naukowo-dydaktycznym. Współzakładał wydział ceramiczny AGH w Krakowie, w 1971 r. został profesorem zwyczajnym, a sześć lat później powołano go na członka rzeczywistego PAN. Najważniejszym osiągnięciem naukowym prof. Grzymka była kompleksowa metoda spiekowo-rozpadowa otrzymania wodorotlenku i tlenku glinu oraz cementu z ubogich surowców glinonośnych. Została ona objęta czterema patentami, a licencję zakupiła firma Krupp z Niemiec Zachodnich oraz Węgry i Brazylia. Był autorem około 170 prac naukowych i opracowań technicznych, z czego 50 wydanych w zagranicznej literaturze fachowej. Otrzymał około 30 patentów, w tym 16 uzyskanych za granicą. „W katedrze, którą kierował ukończyło studia około 350 inżynierów i magistrów inżynierów. Wypromował 17 doktorów oraz był recenzentem 27 prac doktorskich i habilitacyjnych. Niepodważalna jest Jego działalność naukowa i wpływ na rozwój nowych kadr naukowych. Spośród wychowanków profesora wielu doszło do stanowisk samodzielnych pracowników nauki – profesorów i wykładowców akademickich, inni osiągnęli wysokie stanowiska w przemyśle. Wpłynęli oni w sposób znaczący na rozwój przemysłu wiążących materiałów budowlanych i betonów” – pisał Hieronim Sieński.