Biografia

Helena Kowalska, bo takie imię nosiła przyszła siostra Faustyna przed wstąpieniem do swego zgromadzenia zakonnego, urodziła się w Głogowcu, miejscowości położonej w środkowej Polsce. Ukończyła tylko trzy klasy szkoły podstawowej, później pracowała jako pomoc domowa. „Osiemnasty rok życia, usilna prośba rodziców o pozwolenie wstąpienia do klasztoru; stanowcza odmowa rodziców. Po tej odmowie oddałam się próżności życia, nie zwracając żadnej uwagi na głos łaski, chociaż w niczym zadowolenia nie znajdowała dusza moja” – pisała w „Dzienniczku”. „W pewnej chwili byłam z jedną sióstr swoich na balu. Kiedy się wszyscy najlepiej bawili, dusza moja doznawała wewnętrznych [udręczeń]. W chwili, kiedy zaczęłam tańczyć, nagle ujrzałam Jezusa obok, Jezusa umęczonego, obnażonego z szat, okrytego całego ranami” – wspominała w innym miejscu. Ostatecznie – po kilku nieudanych próbach – została przyjęta do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, pod warunkiem wpłaty posagu, na który pracowała przez rok.

Ogrodniczka, kucharka, wizjonerka… 

W zakonie była ogrodniczką, kucharką, sprzedawczynią w prowadzonej przez zgromadzenie piekarni i furtianką. 22 lutego 1931 r. miała pierwsze objawienie Chrystusa, który według spisanego przez nią „Dzienniczka” nakazał jej namalować obraz Miłosierdzia Bożego z podpisem: „Jezu, ufam Tobie”. Równolegle s. Faustyna w czasie objawień otrzymała polecenie doprowadzenia do ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego, mającego przypadać w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Dwa lata później siostra znalazła się pod duchową opieką osobistego spowiednika ks. Michała Sopoćki. „Widząc poświęcenie i trud ks. dr. Sopoćki w tej sprawie [kultu Bożego Miłosierdzia] – podziwiałam w  nim cierpliwość i pokorę; wiele to wszystko kosztowało, nie tylko trudów i różnych przykrości, ale i wiele pieniędzy, a jednak na wszystko łożył ks. dr Sopoćko” – zapisała s. Faustyna. Zalecony w wizjach mistycznych pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego powstał w 1934 r. Wizerunek został namalowany w Wilnie przez Eugeniusza Kazimirowskiego, według bezpośrednich wskazówek mistyczki. W czasie kolejnych wizji s. Faustyna otrzymała od Jezusa następne zadanie: utworzenie zgromadzenia zakonnego dedykowanego kultowi Miłosierdzia Bożego. Usłyszała też specjalną modlitwę – koronkę Miłosierdzia Bożego. 

Unikalny w skali świata 

Tak narodził się wyjątkowy w skali świata kult Miłosierdzia Bożego. „[Jego] uniwersalny charakter nie ulega wątpliwości. Czy to w Ameryce Łacińskiej, czy w Japonii, w Australii, czy też w Polsce, o godz. 15.00 – czyli w godzinie Miłosierdzia Bożego – wierni odmawiają koronkę, pozostawioną przez s. Faustynę Kowalską (…). W kościołach całego świata można też znaleźć charakterystyczne wizerunki Jezusa Miłosiernego” – podkreślał dr hab. Paweł Skibiński. Sama s. Faustyna ciężko chorowała na gruźlicę płuc. Ostatnie dwa lata swojego życia spędziła w krakowskich Łagiewnikach i tam zmarła, mając zaledwie 33 lata. Polska stygmatyczka zostawiła po sobie jeden z najważniejszych tekstów dwudziestowiecznej mistyki katolickiej – wspomniany już „Dzienniczek”, który do niedawna był najczęściej tłumaczonym na inne języki świata dziełem napisanym po polsku. Papież Jan Paweł II uznał, że w wieku  wielkich totalitaryzmów s. Faustyna stała się rzeczniczką przesłania, iż jedyną siłą zdolną zrównoważyć ich zło jest prawda o miłosierdziu Boga. „Dzienniczek” s. Faustyny nazwał „ewangelią miłosierdzia pisaną w perspektywie XX wieku, która pozwoliła ludziom przetrwać niezwykle bolesne doświadczenia tych czasów”. „Orędzie to – powiedział z kolei papież Benedykt XVI – jest rzeczywiście głównym przesłaniem naszych czasów: miłosierdzie jako Boża moc, jako Boża granica dla zła całego świata”.